مدح و شهادت امیر المؤمنین حضرت علی علیه‌السلام
تنهـا دلت نـبود كه شـوق شـفا نداشت حتی طبیب هم به شفایت رضا نداشت حق می‌دهم كه دیده بدوزی به راه مرگ دنـیای بعـد فاطـمه دیگر صفـا نداشت بـابـای مــهــربـان تــمــام یــتــیــم‌هــا بعد از تو سفره‌های یتیمان غذا نداشت زخم سـرت اگر كه دوا داشت باز هم زخم عـمیق قلب تو هرگز دوا نداشت طوری فراق فـاطمه قدّ تو را شكست سی‌سال خونجگر شدنت هم صدا نداشت هـمـراه تو فـقـط حـسنـین‌ند ای غریب بی‌شك مدینه غربت دفن تو را نداشت كـوفه پس از تو باز هم اهل وفـا نشد هـرچند این دیـار از اول وفـا نـداشت با بغض بر حسین تو شمشیر می‌زدند حتی برای بوسه‌ای آن جسم جا نداشت |